Verhalen zijn alleszins geen antwoorden. Lang heb ik gedacht dat dat wel zo was. Een personage dacht zus of zo, ik herkende mezelf erin, dichtte mezelf onmiddellijk ook de erkenning toe. Als een van ’s werelds grootste bv’s (bekende verhaalfiguren) er net zo over dacht als ik, dan zou het als vanzelf wel juist zijn. Niet dus.
Verhalen zijn vraagstukken. Niet zoals wiskundige opgaven, waarbij maar één antwoord het juiste is. Verhalen zijn vragen waaraan je jezelf kan spiegelen. Jawel, herkennen en erkennen dus zeker wel. Maar ook wel bekennen? Ooit reageerde een vriendin met ‘wat een bitch, die Eleni’ op een personage dat ik in een verhaal had gecreëerd. Ik had er een stukje van mezelf in gelegd. Ik moest bekennen dat het een minder fraai stuk van mezelf was dat ik had neergepend. Ze liet me met andere ogen naar mezelf kijken.
Door verhalen als vragen te zien, trap ik niet in de val van gewennen. Dit is mijn kijk op de wereld, is niet langer haalbaar. Mijn kijk is voortdurend in verandering. Lezen en ook schrijven helpen me om de wereld, mijn denk- en gevoelswereld, telkens opnieuw te verkennen, de lelijke stukken in mezelf niet te miskennen, maar ze misschien langzaam te ontwennen. Om dan weer de wereld om me heen te verwennen met de mooie stukken in mezelf.
Het woord is van u 