Lieve Veerle,
Twee jaar lang gingen we samen op stap om jouw levensverhaal te schrijven. Je kocht mooie schriften en schreef alles met de hand. Je schreef en je schrapte, je herschreef en stuurde me foto’s van jouw handgeschreven levensgebeurtenissen. Ik kreeg gekke Kermit De Kikker-gifs als ik een stuk goed had bevonden.
Wie met de hand schrijft, schrijft recht uit het hart. Zo was je. Zo was ook het verhaal dat je wilde vertellen. Het zou een verhaal van liefde worden. Je wilde thuiskomen in jouw eigen levensverhaal.
Je zei zelf: “De missie in mijn leven is liefde zijn en handelen vanuit die liefde. Niets gaat verloren als het uit liefde geboren wordt.” Je wilde jouw levensverhaal delen om de mensheid zachter te maken.
Je belde me in december om te zeggen dat je ziek was. We besloten tijdelijk het schrijven stop te zetten. We lachten dat jouw levensverhaal nu nog langer zou worden, er moest namelijk nog een hoofdstuk bij over jouw overwinning op de kanker. Alweer een overwinning, want het leven was niet altijd mild voor jou. Ik geloofde er rotsvast is dat je me snel weer een volgende episode zou doorsturen.
Vandaag hebben we van jou afscheid genomen. Met velen waren we samen om jouw leven te vieren, in woord en zang.
Ik wil je danken, Veerle, omdat ik jouw schrijfcoach mocht zijn. Schrijfcoach zijn is iets bijzonder, het is bij elk stuk opnieuw diepe dankbaarheid voelen omdat de ander jou via woorden en papier zijn wijsheid schenkt. Ik wil je danken, Veerle, om de wijsheid die ik van jou mocht ontvangen.
Rust zacht.
Het woord is van u 